Pilates Pas

Ik ben allergisch voor sport. Dan krijg ik het heel warm, ga ik zweten, word ik duizelig en alles doet pijn. Kortom, ik ben er niet voor gebouwd. Een vriendin van mij ook niet, maar ze heeft drie kleine kinderen en dat is nog slechter voor haar rug dan sporten. Dus ze vroeg me mee naar een proefles pilates.

Een beetje onhandig staan we te wachten op wat gaat komen. De juf vraagt aan mijn vriendin waar precies de klachten zitten. Vervolgens kijkt ze naar mij en vraagt: ‘En jij? Heb jij nog ergens last van?’ Ik twijfel een seconde en zeg dan: ‘Uuh…ja, van onsportiviteit.’ Uit het instemmend gegrinnik van het groepje kan ik opmaken dat ik me hier in goed gezelschap bevind. We beginnen op onze rug, wat mij direct heel erg aanspreekt.

Na een half uur rustig aan met ontspannings- en aanspanningsoefeningen, wordt het toch echt iets serieuzer. Het achterstallig onderhoud piept en kraakt terwijl ik mijn ledematen strek en buig, maar ik wil me niet laten kennen. Terwijl we ons richten op billen, buik en benen, zijn het vooral de spieren van mijn – van pijn vertrokken – gezicht die het hardst werken. Mijn trainingsbroek, gewend om op de bank te hangen, weet zich geen raad met al deze poses en trekt zich steeds verder terug in mijn bilnaad.

Toch kan ik niet ontkennen dat mijn lijf zich achteraf best lekker voelt. Binnen mijn referentiekader het best te vergelijken met het uitrekken na een dutje. Ik zweer dat ik een pietsje leniger ben geworden! Maar sportiever…nee, dat niet. Al zit ik er stiekem over te denken om volgende week weer te gaan.