Gisteren werden de jaarlijkse sportprijzen uitgedeeld op het NOC*NSF Sportgala.
En stuk voor stuk kregen de winnaars te horen dat het ze gegund was.
Ja, natuurlijk! Sommige sporters zijn al jàren bezig om de prestaties te halen die ze
in het afgelopen jaar bereikt hebben. Maar al die andere sporters dan, die niet winnen?
Is het hen niét gegund dan?
Vast wel, maar blijkbaar weten we niet wat we anders moeten zeggen. Dus dan maar weer
die dooddoener. Niet alleen bij prijsuitreikingen, ook bij andere vormen van succes, geluk
en goed nieuws, klinkt maar al te vaak dit kant-en-klaar-cliché.
Het is je gegund. Brrrr… Ik krijg er altijd een beetje jeuk van.
Alsof de Gefeliciteerde de goedkeuring krijgt om van het succes te genieten.
Wie bepaalt dat? Zit er ergens hoog op een berg een Commissie van Vergunningen die, net als
elk nootje bij Duyvis, nauwkeurig onderzoekt op welke successen een oké-stempel komt?
En geldt die puntentelling dan ook bij ‘Je hebt het verdiend?’
Of wil de Feliciteerder benadrukken dat hij z’n eigen Autoriteit is op het gebied van Felicitaties?
Lekker belangrijk.
Het ergste van alles is dat het waarschijnlijk ook nog gewoon goed is bedoeld…
Waarom zijn goed-bedoeld-jes toch zo vaak geen goed-gevoel-tjes?