Categorie: blikvoer

Mag ik dat zeggen?

Ik heb het niet zo op Mart Smeets. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Dan zeg ik het namelijk nog netjes. Ik zap zodra hij in beeld komt.

De zelfgenoegzaamheid. De betweterigheid. Dat voortdurend etaleren van je
eigen vakmanschap. Ik kan het niet meer aanhoren. Hou op!

Dat doet hij nu dan ook eindelijk, althans na de Spelen in Rio. Dat vonden ze bij
De Wereld Draait Door reden om bij stil te staan en daarom brachten ze gisteravond
een avondvullend saluut aan de journalistieke carrière van deze pedante paddepoef.
Mathijs van Nieuwkerk, doorgaans ook niet vies van oude-mannetjes-verering, was
gastheer. De bereidwillige aangever om Mart te laten scoren.

Mart doet graag bescheiden om zoveel aandacht, maar dat is hij niet. Je ziet hem glunderen.
Hij neemt maar al te graag het woord. Maakt van elk feitje een verhaal, het kan nooit eens
zonder poeha, zonder show. En Mathijs kwispelt en kwijlt. Het lijkt wel een beetje op
apporteren; ah toe, Mart, gooi nog eens een balletje. Geef eens commentaar bij deze beelden,
zoals alleen jij dat kan. En of Mart dat kan!

Ik besluit mezelf niet langer te kwellen en zap weg.

Maar hee, wat is dat nou? Hoor ik hem op Rtl5 wéér praten?
Nee, het is Martijn Krabbé als jurylid bij Idols, min of meer in dezelfde modus. Zit zijn
mede-jurylid even uit te leggen hoe het jureren invloed heeft op het stemgedrag:
‘Realiseer jij je dat wel?’ En tegen finale-kandidaat Kimberly: ‘Meisje, ik weet precies hoe
jij je nu voelt…’ Om vervolgens in heel veel woorden een plaatje te schetsen waarin Kimberly
de inwisselbare variabele lijkt en zijn expertise de vaste waarde. Martijn is de nieuwe Mart.

Al die eigengeilerij verbloemd met overdreven medeleven. M’n nekharen gaan ervan
overeind staan. En ze zijn helaas niet de enige op televisie. IJdeltuiten, macho’s en blaaskaken
te over. Humberto Tan, Albert Verlinde en Alberto Stegeman, om een begin te maken.
Contentmarketeers avant la lettre. Maken van niets iets en dat iets dan weer heel bijzonder.

Dat kun je een talent noemen, het probleem bij deze heren is dat ze dat talent aanwenden
ter meerdere eer en glorie van zichzelf. En daar nog zendtijd voor krijgen ook.

Stille getuige

Daar zit ze dan. Op het zoveelste kinderfeestje waar ze als debuterende moeder nu tot veroordeeld is, heel erg haar best te doen weer een beetje mooi te wezen. De spuuglappen, anti-lek-bh en het volledige gebrek aan ‘me’-time ten spijt, eindelijk weer eens een vleugje glamour. Glas prosecco in de ene hand, een flesje in de ander, want rupsje-nooit-genoeg is toe aan z’n triljoenste voeding. Ze doet haar best het achteloos en ontspannen te laten lijken, alsof ze hier haar hand niet meer voor omdraait. Ik zie het en ik zie ook dat de baby naar lucht ligt te happen omdat het flesje nèt te laag hangt… Jonge moeders zijn soms aandoenlijker dan hun baby’s.

Kunstknagers

Gezien in het museum:

Van die expo-experts die zich helemaal vastbijten in elk werk, die rücksichtslos ten opzichte van de andere bezoekers tussendoor schuiven en voordringen om met hun neus bovenop de beschrijving te kruipen. Vervolgens nog eens terugblikkend naar het object, de indruk wekken het allemaal veel beter te begrijpen dan ieder ander en daar in stille overpeinzing toch heel nadrukkelijk uitdrukking aan geven.

…en dan zo instemmend knikken…