ZOMER :) zin d’r in
De zwoele zinderende zomer, zijn we er stiekem niet allemaal een beetje verliefd op?
Als een vakantieliefde. Voor je het weet, is het weer voorbij. Dat gevoel van vrij.
De natuur heel dichtbij. Padvinderij. Picknicken in ‘n duinpan. Vieren van het hier en nu.
Zorgeloos genieten van ijsjes, lachende meisjes, tuinen als paradijsjes, de BBQ paraat.
Lekker loom, lekker leven en laten leven. Ach toe nog even, de avond eindeloos rekken…
Buiten blijven, zomerlijven, visjes van de gril, pootje baden, opladen…
vuurtje stoken, stikkies roken… Wie doet ons wat?
Het zijn midzomernachtdromen.
Happy 2017
Er is geen formule voor geluk, maar geïnspireerd
op Pythagoras durf ik wel te stellen:
Handelen² met je hart² maakt gelukkig²
Aangepaste theorie
Wacht even, wacht even… Hoe bedoel je dat dan, Charles?
Dat zijn dus de volgers? De napraters, meelopers en makke lammetjes.
Is overleven dan een kwestie van het opgeven van je eigen identiteit,
voorkeuren en behoeftes en blindelings de verandering volgen?
Wat is dat leven dan nog waard?
Zijn meegaande mensen werkelijk zo waardevol voor de soort?
Ik geloof er eerlijk gezegd niets van. Niet dat ik de evolutietheorie ter
discussie wil stellen, integendeel, maar de handel dreigt aan de wandel
te gaan met dit citaat.
Het gaat helemaal niet om het aanpassen aan de verandering. Aanpassen
kunnen we allemaal en doen we continu. Hoe minder moeite het kost om
aan al die veranderingen te wennen, hoe makkelijker het leven. Allicht.
Hulde aan de early adapters.
Dat geeft nog geen recht om te pas en te onpas deze quote te citeren.
Waar het om gaat, is wie die verandering teweeg brengt. Het buitenbeentje
dat juist níet in die groep volgers past. Die anders is dan alle anderen…
en dát in een voordeel weet om te zetten. Degene die het onaangepaste
tot nieuwe norm verheft.
Pas je niet aan, verander de wereld!
inspiratie
Mag ik dat zeggen?
Ik heb het niet zo op Mart Smeets. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Dan zeg ik het namelijk nog netjes. Ik zap zodra hij in beeld komt.
De zelfgenoegzaamheid. De betweterigheid. Dat voortdurend etaleren van je
eigen vakmanschap. Ik kan het niet meer aanhoren. Hou op!
Dat doet hij nu dan ook eindelijk, althans na de Spelen in Rio. Dat vonden ze bij
De Wereld Draait Door reden om bij stil te staan en daarom brachten ze gisteravond
een avondvullend saluut aan de journalistieke carrière van deze pedante paddepoef.
Mathijs van Nieuwkerk, doorgaans ook niet vies van oude-mannetjes-verering, was
gastheer. De bereidwillige aangever om Mart te laten scoren.
Mart doet graag bescheiden om zoveel aandacht, maar dat is hij niet. Je ziet hem glunderen.
Hij neemt maar al te graag het woord. Maakt van elk feitje een verhaal, het kan nooit eens
zonder poeha, zonder show. En Mathijs kwispelt en kwijlt. Het lijkt wel een beetje op
apporteren; ah toe, Mart, gooi nog eens een balletje. Geef eens commentaar bij deze beelden,
zoals alleen jij dat kan. En of Mart dat kan!
Ik besluit mezelf niet langer te kwellen en zap weg.
Maar hee, wat is dat nou? Hoor ik hem op Rtl5 wéér praten?
Nee, het is Martijn Krabbé als jurylid bij Idols, min of meer in dezelfde modus. Zit zijn
mede-jurylid even uit te leggen hoe het jureren invloed heeft op het stemgedrag:
‘Realiseer jij je dat wel?’ En tegen finale-kandidaat Kimberly: ‘Meisje, ik weet precies hoe
jij je nu voelt…’ Om vervolgens in heel veel woorden een plaatje te schetsen waarin Kimberly
de inwisselbare variabele lijkt en zijn expertise de vaste waarde. Martijn is de nieuwe Mart.
Al die eigengeilerij verbloemd met overdreven medeleven. M’n nekharen gaan ervan
overeind staan. En ze zijn helaas niet de enige op televisie. IJdeltuiten, macho’s en blaaskaken
te over. Humberto Tan, Albert Verlinde en Alberto Stegeman, om een begin te maken.
Contentmarketeers avant la lettre. Maken van niets iets en dat iets dan weer heel bijzonder.
Dat kun je een talent noemen, het probleem bij deze heren is dat ze dat talent aanwenden
ter meerdere eer en glorie van zichzelf. En daar nog zendtijd voor krijgen ook.
Driewerf hoera!
Klacht van een klant
De winkelstraat begint steeds meer op een doodlopende weg te lijken. Een dagje shoppen is als een wandeling op een kerkhof. Op de glazen zerken staan droevige teksten als ‘Wegens omstandigheden gesloten’. In de weerspiegeling van de donkere holle ruimtes passeren consumenten op weg naar huis om online verder te winkelen.
Onzin natuurlijk. De winkelstraat heeft juist nog heel veel te bieden, maar kampt met een minderwaardigheidscomplex en staart zich blind op de online successen van de concurrentie in plaats van de focus te leggen op de eigen kwaliteiten. Het is bijna zielig hoe winkelstraatwinkels opkijken naar het internet en er alles aan doen om daar ook een beetje bij te horen. Als een klein wit jongetje dat wanhopig probeert zich als een Gangsta rapper voor te doen.
Oke, ik geef het toe. Consumenten zijn inderdaad errûg gevoelig voor gemak. Vanaf de bank bestellen en gratis thuisbezorgd krijgen, wie wil dat nou niet? Nou ja, niet altijd… Lees meer
Zondagmorgen
Wit knisperend laken,
donzen dekbed als vers geslagen room.
Wakker worden en weer omdraaien,
zijn warme lijf voelen – invoegen.
Voor altijd zo blijven…
Dit lepeltje is sacraal.
2016
Nieuwjaar… dat breekt zo lekker de week.
